Een aantal jaren geleden deed ik vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis. Er was een groot te kort aan vakkundig personeel, daarom werden alle ‘eenvoudige’ klussen opgeknapt door familieleden of mensen die een paar uur per week zonder betaling hielpen.Het afdelingshoofd had mij ingedeeld voor de ochtenddienst. Dat kon ik ook goed combineren met mijn werk. ’s Ochtend kwam ik vroeg naar het tehuis, hielp de mensen met opstaan, wassen en aankleden. Wie niet meer mobiel was kreeg ontbijt op de kamer, de anderen werden naar de eetzaal gebracht. Na een aantal weken kreeg ik mijn twee vaste bewoners. Meneer en mevrouw Zuiderwijk waren lieve mensen. Mevrouw Zuiderwijk was eind 70 en nog best mobiel, ze kon nog veel zelf doen. Ze wilde ook zoveel mogelijk zelf doen, om maar zo zelfstandig mogelijk te blijven. Haar man die de 80 inmiddels ruim gepasseerd was, was duidelijk minder fit. Zodra mevrouw Zuiderwijk klaar was bracht ik haar naar de eetzaal, ze vond het daar erg gezellig en ging liever daar ontbijten als met haar man, die in het appartement bleef. Om het personeel te ontlasten, nam ik meteen het ontbijt voor meneer Zuiderwijk mee naar het appartement. Nu zou het moment komen, waar ik dagelijks het meest tegenop keek. Meneer Zuiderwijk wilde iedere dag gedoucht worden. “Vergeet je mijn piemel niet?” was steevast de vraag die hij stelde. Even snel wassen zat er niet in. “En denk aan de voorhuid, ook eronder.” Waren dan ook de belerende woorden die ik dagelijks te horen kreeg. Iedere dag pakte hij mijn hand tijdens het wassen vast en trok zichzelf zo af. “Kijk, zo doe je dat, zo was je hem pas goed.” Dan liet hij los en verlangde dat ik doorging. Als ik langzamer werd kwam meteen de opmerking, dat ik niet mocht ophouden. Het duurde nooit lang een minuut of twee tot drie, dan kwam hij klaar en mocht ik zijn piemel loslaten. Terwijl ik meneer Zuiderwijk afdroogde speelde hij voor mijn ogen aan zijn slappe lul. Snel hielp ik hem in zijn kleren. Terwijl ik zijn onderbroek aandeed, wist hij altijd nog wel zijn piemel tegen me aan te drukken. Ik verzocht meneer Zuiderwijk op te houden, maar zijn antwoord was niet wat ik had verwacht. „Kom meisje, je doet me dagelijks een groot plezier en als je het echt niet zou willen, dan had je na de eerste keer al gezegd dat je niet langer wilt komen.“ Met een vies gevoel ging ik daarna naar mijn werk.Na een paar weken gaf ik het op. Bij de leiding gaf ik aan, dat ik graag andere mensen wilde verzorgen of zou stoppen met het vrijwilligerswerk. “Heeft Zuiderwijk van je verlangd dat je hem aftrekt tijdens het douchen?” was de directe vraag van het afdelingshoofd. Een beetje beschaamd gaf ik toe dat dat inderdaad het geval was. Blijkbaar was de problematiek bekend. Ze hadden mij bij gebrek aan vrijwilligers bewust blootgesteld aan de lust van de bejaarde man. Ik werd overgeplaatst naar een andere afdeling. In mijn plaats kwam een nieuwe vrijwilligster die het echter ook niet lang volhield. Ik vermoed dat hij ook van haar verlangde dat zijn piemel grondig werd gewassen.